He! Dit is generatie 2, heb je generatie 1 nog niet gelezen? Klik dan hier!
Samen, dat is het enige wat telt
Sinds de geboorte van Victoria is mijn sociale leven min of meer uit elkaar gevallen. Het was 's nachts uit bed om Victoria stil te krijgen als ze jankte - ze sliep bij mij op de kamer - 's ochtends vroeg eruit om Victoria eten te geven en me klaar te maken voor school en dán naar school en er voor zorgen dat mam op Victoria paste en dan meteen uit school als een gek mijn huiswerk maken om daarna mijn dag weer in te vullen met aandacht voor Victoria.
Jasper was van plan om - als we samen gingen wonen in Bridgeport als Victoria peuter was - een bijbaantje te nemen om ons inkomen op te krikken voor een huisje of appartement in Bridgeport.
Jasper was van plan om - als we samen gingen wonen in Bridgeport als Victoria peuter was - een bijbaantje te nemen om ons inkomen op te krikken voor een huisje of appartement in Bridgeport.
Of je wilt eens samen tijd met Jasper doorbrengen en dan heb je de hele middag rondgehangen met Victoria dat je 's avonds je huiswerk moet doen. Mam bemoeit zich niet veel met Victoria en mij en het viel me op dat de band tussen mam en ik een beetje is verslechterd toen ik mijn zwangerschap had aangekondigd. Ze was er duidelijk niet blij mee dat ik mijn jeugd vergooide om voor een kindje te gaan zorgen en over een paar weken alweer gedwongen werd om in Bridgeport te wonen.
En dan moest ik over twee dagen ook nog eens een week afscheid nemen van Jasper, Victoria, mam en de rest om voor school de brouwerij in Frankrijk te bezoeken voor een opstel van school over de Franse wijnkelders en de geschiedenis van Frankrijk. Ik had er wel een beetje zin in, maar het ergste was om afscheid te nemen van Victoria en Jasper voor een week.
Maar waarom moest ik in godsnaam naar Frankrijk terwijl ik ook alle informatie zo van internet kon plukken?!
Leg dat mijn geschiedenis-lerares maar eens uit.
Maar waarom moest ik in godsnaam naar Frankrijk terwijl ik ook alle informatie zo van internet kon plukken?!
Leg dat mijn geschiedenis-lerares maar eens uit.
Maar het allerzwaarste voor mij als tiener dat er nu van alles van me verwacht werd. Ik moest in een razend tempo volwassen worden terwijl als ik door de school liep iedereen nog van zijn jeugd zie genieten. Mam heeft me nog geprobeerd over te halen voor abortus of adoptie, maar ik hield voet bij stuk en wou de baby houden. Ik had er geen spijt van, ik hield ontzettend veel van Victoria en had er alles voor over om haar een betere jeugd te geven dan mij. Kostte wat het kost.
Die avond zat ik samen met Jasper en Victoria rustig in het stadspark te genieten van het mooie weer. Het was wel donker, maar ik vond het altijd fascinerend om naar de sterren te kijken samen met Jasper en Victoria.
'Ik zal je best wel missen als je naar Frankrijk vertrekt, maar het is goed voor je als je goed wilt presteren op school en je diploma wilt halen aangezien ik die al heb,' zei Jasper. Ik knikte en streelde het wangetje van Victoria. Ze zat vredig in mijn armen te slapen.
'Maar ik heb een ideetje voor als we in Bridgeport komen te wonen. Misschien kunnen we wel bij je opa en oma intrekken?' vroeg Jasper.
'Nee, dat kan niet, zij accepteren mijn keuze niet voor de baby.'
Jasper zuchtte.
'Ik zal je best wel missen als je naar Frankrijk vertrekt, maar het is goed voor je als je goed wilt presteren op school en je diploma wilt halen aangezien ik die al heb,' zei Jasper. Ik knikte en streelde het wangetje van Victoria. Ze zat vredig in mijn armen te slapen.
'Maar ik heb een ideetje voor als we in Bridgeport komen te wonen. Misschien kunnen we wel bij je opa en oma intrekken?' vroeg Jasper.
'Nee, dat kan niet, zij accepteren mijn keuze niet voor de baby.'
Jasper zuchtte.
'Maar je had toch al op een appartementje geschreven met twee slaapkamers?' Hij fronste en knikte. 'Ja, ik zal je thuis wel foto's laten zien op de computer hoe het eruit ziet. Het is niet supergroot, maar we kunnen er wonen tot we genoeg geld hebben tot iets anders.'
Ik glimlachte. Jasper had me nooit alleen laten staan in mijn zwangerschap en ik wist zeker dat hij dat nu ook niet zou doen. Ik keek omhoog naar de sterren en mijn oog viel op een rondje dat razendsnel - door de snelheid bleef er wat licht achter zodat er een licht streepje ontstond - over de sterrenhemel vloog. Jasper lachte en zag hetzelfde wat ik zag.
'Je mag een wens doen.' Hij boog naar voren en streelde mijn wang. Ik sloot mijn ogen en wenste. Dat ik voor altijd bij jullie kan zijn.
Ik glimlachte. Jasper had me nooit alleen laten staan in mijn zwangerschap en ik wist zeker dat hij dat nu ook niet zou doen. Ik keek omhoog naar de sterren en mijn oog viel op een rondje dat razendsnel - door de snelheid bleef er wat licht achter zodat er een licht streepje ontstond - over de sterrenhemel vloog. Jasper lachte en zag hetzelfde wat ik zag.
'Je mag een wens doen.' Hij boog naar voren en streelde mijn wang. Ik sloot mijn ogen en wenste. Dat ik voor altijd bij jullie kan zijn.
Ik keek haastig op mijn horloge en schrok. Jasper grinnikte en wist waardoor ik schrok.
'We moeten naar huis, anders krijgen we problemen.' Hij legde een arm om mijn middel en we wandelden samen naar huis. Thuis kregen we een kleine uitbrander van mijn vader maar we zeiden snel dat we nog op tijd thuis kwamen. Mokkend had hij toegegeven dat we gelijk hadden. Omdat we morgen weer vroeg op moesten om naar school te gaan en Jasper en ik gingen extra vroeg van bed af om Victoria nog de nodige aandacht te geven en haar moe te laten worden zodat ze weer wakker werd zodra we weer uit school kwamen. Dan hadden we ook geen gezeur van mam.
'We moeten naar huis, anders krijgen we problemen.' Hij legde een arm om mijn middel en we wandelden samen naar huis. Thuis kregen we een kleine uitbrander van mijn vader maar we zeiden snel dat we nog op tijd thuis kwamen. Mokkend had hij toegegeven dat we gelijk hadden. Omdat we morgen weer vroeg op moesten om naar school te gaan en Jasper en ik gingen extra vroeg van bed af om Victoria nog de nodige aandacht te geven en haar moe te laten worden zodat ze weer wakker werd zodra we weer uit school kwamen. Dan hadden we ook geen gezeur van mam.
De volgende dag toen ik uit bed krabbelde - het was zes uur 's ochtends - begon ik pas écht te beseffen dat ik morgen alweer op het vliegtuig zou stappen om naar Frankrijk te gaan. Ik zou er voor zorgen dat vandaag de langste dag van mijn leven werd en dat ik veel tijd zou doorbrengen met Victoria en Jasper. Ik haalde Victoria uit haar wiegje, nam haar mee naar beneden, warmde haar flesje op, liet haar haar flesje opdrinken en stopte haar toen in in haar bedje op de begane grond.
En toen leek Jasper eindelijk te merken dat me iets dwars zat, en hij wist ook meteen wat.
'Liefje, vandaag blijven we gewoon de hele dag bij elkaar en ik maak gewoon vannacht mijn huiswerk, ik wil alle tijd die ik nu heb met jou besteden. Victoria kan er ook bij, maar het is al zó lang geleden dat we tijd voor elkaar hadden..'
Ik knikte en hij drukte zijn zachte lippen tegen de mijne. We bleven zo staan tot we opschrokken van de toeter van de schoolbus.
'Oeps, we moeten naar school.' Jasper liet me los en pakte mijn hand zodat we samen - hand in hand natuurlijk - naar de schoolbus liepen en naar school vertrokken.
'Liefje, vandaag blijven we gewoon de hele dag bij elkaar en ik maak gewoon vannacht mijn huiswerk, ik wil alle tijd die ik nu heb met jou besteden. Victoria kan er ook bij, maar het is al zó lang geleden dat we tijd voor elkaar hadden..'
Ik knikte en hij drukte zijn zachte lippen tegen de mijne. We bleven zo staan tot we opschrokken van de toeter van de schoolbus.
'Oeps, we moeten naar school.' Jasper liet me los en pakte mijn hand zodat we samen - hand in hand natuurlijk - naar de schoolbus liepen en naar school vertrokken.
Lachend zaten Jasper en ik samen op de schommel in de tuin nadat ik mijn tas had ingepakt.
'Zal ik je duwen?' vroeg Jasper lachend. We hadden de slappe lach omdat Jasper zonet hals over kop ging schommelen en achterover vloog en dat de schommel bijna bezweek onder zijn gewicht. Hij was nou eenmaal één brok spier, je zag zijn spieren in zijn armen overduidelijk. Hij was ook hartstikke sterk. Hij sprong op en begon me te duwen.
'Zal ik je duwen?' vroeg Jasper lachend. We hadden de slappe lach omdat Jasper zonet hals over kop ging schommelen en achterover vloog en dat de schommel bijna bezweek onder zijn gewicht. Hij was nou eenmaal één brok spier, je zag zijn spieren in zijn armen overduidelijk. Hij was ook hartstikke sterk. Hij sprong op en begon me te duwen.
Negen uur 's avonds zat ik samen met Victoria in de woonkamer te wiegen. Ze kraaide van plezier. Ik zuchtte, vanavond zou ik vertrekken - over een halfuurtje. Ik keek haastig op de klok en besefte dat het nu écht tijd was.
Ik legde haar terug in haar wiegje, gaf Jasper een kus en voordat ik het wist begon de taxi buiten te toeteren.
Frankrijk, here I come!
Ik legde haar terug in haar wiegje, gaf Jasper een kus en voordat ik het wist begon de taxi buiten te toeteren.
Frankrijk, here I come!
<< Hoofdstuk 5 van generatie 1 | | Hoofdstuk 2 >>