It's hard to meet your match
'God Christus..' Mopperend sloeg ik mijn beide benen uit bed en ging verward op mijn benen staan. Sinds een paar dagen waren de examens begonnen en het was nu echt hard blokken. Dag in dag uit stortte ik me op mijn huiswerk en ik had uit pure wanhoop mijn bijbaantje in de supermarkt opgezegd omdat ik er gewoon niet meer aan toe kwam. Bij de examens kwam van alles bij te kijken: Gezamelijke opdrachten, grote evenementen bijwonen voor de cijfers en ik moet zelfs voor mijn opleiding een feest opzetten in Bridgeport. Zuchtend legde ik mijn dekbed plat om weer aan mijn huiswerk te beginnen.
En het allerergste van de examens was nog wel dat je niet meer lessen volgde en dat je maar moest bekijken hoe je alle opdrachten op zou lossen. Een steuntje in de rug was er niet meer bij, het was nu echt aan jouzelf om de opdrachten klaar te hebben en ze in te leveren. Geen lessen meer, je moest het nu met eigen kennis doen. En vandaag zou ik met mijn beste vriend beginnen aan de gezamelijke opdracht: Een eigen formule opzetten.
Omdat Kate vorige week naar de Universiteit was verhuisd, mocht Deniz - mijn beste vriend.. half vriendje - twee weken bij mij slapen, tot de examens voorbij waren. We vonden elkaar wel leuk enzo, maar ik zat ermee in mijn maag dat hij Islamitisch was. Nee, ik was niet racistisch bezig maar als ik een verdere relatie met hem wou opbouwen moest ik me aan allemaal regels houden, en daar hield ik echt niet van. Ik kon me niet houden aan strakke regels en aan dingen waar ik niet eens van wist dat dat bestond. Deniz was hartstikke lief en zijn ouders woonden in Marokko, hij was hier samen met zijn tante om een goede opleiding te volgen.
En Deniz en ik hadden het er ook veel vaker over, en er kwam een moment dat hij me mee naar buiten bracht.
'Zullen we even chillen?' was zijn gebruikelijke vraag. Ik knikte - niet wetend wat me te wachten stond - en we liepen samen naar buiten. Midden in de tuin bleef hij staan.
'Even wachten,' zei hij. Ik was nogal verbaasd en wachtte geduldig. Tot hij op zijn knieën zakte.
'Zullen we even chillen?' was zijn gebruikelijke vraag. Ik knikte - niet wetend wat me te wachten stond - en we liepen samen naar buiten. Midden in de tuin bleef hij staan.
'Even wachten,' zei hij. Ik was nogal verbaasd en wachtte geduldig. Tot hij op zijn knieën zakte.
'Wat doe je nou?' riep ik verbaasd. Hij glimlachte alleen maar en keek me met trouwe hondenogen aan.
'Lieve, lieve Heidi..' vervolgde Deniz, '..ik ken je al héél erg lang en ik weet dat wij voor elkaar bestemd zijn. Ondanks onze verschillende geloven wil ik je graag iets vragen.'
'Wat dan?' Ik kon wel huilen, zo blij was ik - maar tegelijkertijd was ik ook ontzettend bang.
'Lieve, lieve Heidi..' vervolgde Deniz, '..ik ken je al héél erg lang en ik weet dat wij voor elkaar bestemd zijn. Ondanks onze verschillende geloven wil ik je graag iets vragen.'
'Wat dan?' Ik kon wel huilen, zo blij was ik - maar tegelijkertijd was ik ook ontzettend bang.
'Heidi Cullen,' hij haalde een nachtblauw doosje vanachter zijn rug tevoorschijn, 'wil je met me trouwen?'
Ik gilde het uit van plezier, maar tegelijkertijd ook van woede. Huh? Wij konden toch niet trouwen? We hadden niet hetzelfde geloof.. maar..
'Ja, ik wil met je trouwen!' riep ik uit.
Ik gilde het uit van plezier, maar tegelijkertijd ook van woede. Huh? Wij konden toch niet trouwen? We hadden niet hetzelfde geloof.. maar..
'Ja, ik wil met je trouwen!' riep ik uit.
Hij pakte glimlachend mijn hand en schoof de prachtige ring om mijn vinger. Hij straalde in het flauwe licht van de lantaarnpaal en ik keek hem smachtend aan.
'Dankjewel Deniz, ik ben echt heel blij,' fluisterde ik. Hij glimlachte nog meer en stond op. Hij knuffelde me stevig en fluisterde dicht bij mijn oor:
'Vlak na de diploma uitreiking gaan we trouwen.' Hij streek met zijn neus over mijn haar en ik zuchtte gelukkig.
'Dankjewel Deniz, ik ben echt heel blij,' fluisterde ik. Hij glimlachte nog meer en stond op. Hij knuffelde me stevig en fluisterde dicht bij mijn oor:
'Vlak na de diploma uitreiking gaan we trouwen.' Hij streek met zijn neus over mijn haar en ik zuchtte gelukkig.
Ondanks dat we verloofd en helemaal in onze nopjes waren, gingen de examens gewoon door en moest ik nog steeds hard blokken voor scheikunde, wiskunde, Nederlands en Engels. Morgen zouden de laatste examens zijn en dan was ik verlost van school.
Bijtend op mijn lip keek ik naar mijn oude huiswerk. Dit was mijn laatste huiswerk voor mijn hele leven. Ik zuchtte diep en schoof het verder weg op mijn bureau. Vannacht zou ik hier nog slapen en dan zouden Deniz en ik verhuizen.
De examens zaten erop, Deniz en ik gingen verhuizen, trouwen en mijn vrijheid werd me afgenomen.
Ik had een sterk voorgevoel dat ik binnenkort als een streng, Islamitische vrouw door het leven moest.
Ik had een sterk voorgevoel dat ik binnenkort als een streng, Islamitische vrouw door het leven moest.
Hier eindigt generatie 3
<< Hoofdstuk 5 | | Hoofdstuk 1 van generatie 4 >>